تمام راه برگشت بارون بود که باد می کوبوندش به شیشه . شب همه از خستگی بیهوش بودیم و فکر نکنم کاشان هیچ سالی به خودش انقدر بارون ذیذه بود که اون چند روز دید . تا درو ظهر باز کردم  یه جور عجیبی همه جا ساکت بود . خاله با یه ساک مشکی وسط هال واستاده بود . من گیج فکر کردم باید خوشحال باشم . مامان  کشیدم کنار و آروم گفت ما باید بریم ... . من باز احمق خوشحال گفتم ... . گفت : نریمان فوت شده ... . جا نخوردم , شاید اون موقع هم با این که هیچی نمی ذونستم اما منتظرش بودم ... . فقط به مامان  قول دادم که باشم  ... از همیشه ... . گلنار خواب بود , مامان رفت , گلنار با جیغ از خواب پرید . پرده هارو کشیدم محکم کنار , همه جا عادی بود .اون لحظه و اون موقع و تمام لحظه ها و روز ها و ماه های بعدش همیشه به این فکر کردم که را برای من همه چیز عادی بود . نریمان مرده بود  ... اما ... برای من نریمان مگه قبلا زنده هم بود ؟ ... برای بار 2 ام  همه شکستن و سیاه پوشیدن ... اشکان ... و ... حالا ... نریمان ... . شاید وقتی پرده هارو  می کشیدم میخواستم داد زده باشم که ... که ... ای مردم ... نریمان مرده که ما زنده باشیم ... می حواستم بگم اون میره که به ما بگه بمونیم ... اما ... هیچ کس نشنید ... مرگ نریمان بی رنگ تر از سیاهی لباس سیاه خاله بود , ... زمان می گذره و ... تو هم تو گذر لحظه ها ورق می خوری ... الان 4 سال گدشته ... اما ... اونجا تاریخ داره تکرار میشه... من هنوزم منتظرم ... منتظر نفر بعد ... منتظر تا اونم با حماقتاش ... . اره ... من نمی خوام اما می بینم تمام اونایی رو که اونا داشتن و از داشته هاشون به نداری کشیده شدن ... باور کن سخته ... باور کن منتظر بودن سخته ... همیشه مرز بین جسارت و حماقت باریکه ... اما ... هیچ وقت معلوم نیس کدوم حماقت کدوم جسارت ... امروز هم اومد ... نریمان به یادت بودم ... اما ... آدمایی که دارن زندگی رو از یاد می برن چی کار کنم ؟ ... امسال هم مامان شب تو دفتر خاطراتش می نویسه نریمان پرپرم در کنار اشکان آرام بخواب ... اما ... مامان من خوابم ... من ... تو ... همه ما ... هرچند فردا هم خورشید طلوع میکنه ...